ایده قرارگیری پیشرانه در قسمت عقب خودرو از کجا آمد؟

به گزارش مثبت خودرو، ‎ایده قرارگیری پیشرانه در عقب خودرو از نخستین دهه‌های شکل‌گیری صنعت خودروسازی آغاز شد؛ زمانی که مهندسان هنوز در حال آزمون‌وخطا برای یافتن بهترین چینش اجزای قوای محرکه بودند. نخستین نمونه‌های شناخته‌شده خودروهای موتورعقب به اواخر قرن نوزدهم بازمی‌گردد. در سال 1885 و 1886، کارل بنز برای ساخت اولین خودروی بنزینی دنیا ــ بنز پاتنت موتورواگن ــ از آرایش موتورعقب استفاده کرد. این طراحی در آن دوران کاملاً منطقی بود، زیرا شاسی خودروها بسیار ساده بود و انتقال نیرو از پیشرانه به چرخ‌های پشتی، عملکردی قابل‌اعتماد و ساختاری کم‌پیچیدگی فراهم می‌کرد.
‎در دهه‌های بعد، مهندسان دیگر نیز این آرایش را آزمایش کردند. فردیناند پورشه در ابتدای قرن بیستم از حامیان مهم این طرح بود و چندین نمونه اولیه با موتورعقب ساخت.

او معتقد بود قرار گرفتن وزن موتور روی محور عقب باعث بهبود کشش و ساده‌تر شدن مکانیزم انتقال نیرو می‌شود. همین رویکرد بعدها در طراحی فولکس‌واگن بیتل (1938) به اوج رسید؛ خودرویی که با موتورعقب و خنک‌کاری هوا، به یکی از موفق‌ترین محصولات تاریخ صنعت خودرو تبدیل شد. در همان دوره، شرکت‌هایی مانند تاترا در چکسلواکی نیز با طراحی مدل‌هایی چون T77 و T87، نقش مهمی در توسعه معماری موتورعقب ایفا کردند.

منشأ اصلی گرایش به طرح موتورعقب را می‌توان در چند عامل فنی و کاربردی دانست: نخست، حذف محور انتقال طولی و ساده‌شدن سیستم محرکه که به کاهش وزن و هزینه منجر می‌شد؛ دوم، افزایش فضای کابین در خودروهای کوچک، زیرا عدم وجود موتور در جلو آزادی بیشتری برای طراحی بدنه فراهم می‌کرد؛ و سوم، کسب پایداری مطلوب در سرعت‌های کم به‌ویژه برای خودروهای شهری.

با این حال، چالش‌هایی مانند تمایل به بیش‌فرمانی در سرعت‌های بالا و دشواری مدیریت حرارت، باعث شد که از دهه 1970 به بعد، اکثر خودروسازان به سمت آرایش موتور جلو و دیفرانسیل جلو حرکت کنند.
‎با وجود این، طرح موتورعقب هرگز از میان نرفت و همچنان در برخی کلاس‌ها مانند خودروهای اسپرت موتورعقب-محور (پورشه 911) یا خودروهای شهری خاص (اسمارت فورتو) جایگاهی ثابت دارد.
بدین ترتیب، ایده‌ای که بیش از 130 سال پیش پایه‌گذاری شد، همچنان بخشی ماندگار از تنوع معماری‌های خودروسازی جهان است.